• recurrir á capacidade de OBEDECER nas poucas cousas que están claras: as bienaventuranzas e catro ideas básicas da nosa fe.
• Ter memoria, ¡moita memoria!. Aquilo do salmo de: “el Señor fue bueno contigo”.
• E sobre todo: RESISTIR. Resistir o temporal, non abandonar o barco e aguantar pase o que pase, agarrada á confianza de que Deus está detrás de todo isto é que sabes que “ao final, a historia acaba ben”.

Hoxe non desaparecen as miñas dúbidas. Siguen sen curarse as feridas que neste tempo me fixeron e fan sufrir pero, por riba de todo iso, con moita máis forza e consistencia, emerxe a miña CERTEZA profunda e absoluta de que DEUS É FIEL: de que Él está detrás de todo isto. Eu o sabía durante todo este tempo aínda que non o sentise. Agora experiméntoo ata físicamente: o Señor é. Iso é o fundamento de toda a nosa esperanza e confianza: Él é, Él actúa, Él está detrás de todo o que sucede na nosa vida, Él é o Señor da miña vida. Por iso sinto con máis forza ca nunca a chamada a confiar na súa fidelidade. A que o Señor non nos fai desexar nada que non nos vaia a dar (isto non é meu, senon probablemente non mo creería. É de S. Juan de la Cruz. Creo…). A que DEUS É MÁIS FIEL CA NÓS MESMOS AO QUE LEVAMOS NO CORAZÓN. Por iso é tan necesario para min, para a igrexa, para o mundo: ser fiel a min mesma, seguir ao meu corazón (non ao meu desexo. É distinto). Necesito e quero non tirar pola borda toda a marabilla que son, todo o que o Señor fixo en min, porque eu son a primeira sorprendida de ver o que conseguiu comigo. ¡A miña vida sería tan, tan distinta se en determinados momentos continuase con determinados amigos, en determinados lugares, con determinadas parellas, con determinadas ideas,…!. Síntome salvada onte e hoxe. Porque Cristo é o mesmo onte, hoxe e sempre: isto dame unha confianza bestial. O Señor é fiel, Deus é fiel! Pero que sorte, jod….! É a garantía de que unha pode confiar sempre, esperar sempre, Deus é fiel a si mesmo e, cómo Deus é Amor, o Amor permanece sempre, rescata sempre, renova sempre.Por iso, amigos, eu non sei onde acabarei nin como. Pero hoxe sei que quero e necesito CONFIAR coma nunca: por encima de todo e de todos, a pesar de tódolos pesares…Hoxe fago festa porque atopei o que tiña perdido!!. Hoxe, ao igual que no evanxeo de ¡HOXE! de Zaqueo -¡o meu queridísimo Zaqueo, anda que non teño rezado eu con el!- ENTROU A ALEGRÍA NESTA CASA PORQUE O QUE ESTABA PERDIDO, ATOPOUSE!Sinto que o Señor non é inimigo da miña felicidade. Isto é importante sobre todo cando buscas moito e non atopas, cando miras fóra de ti e non atopas correspondencia co que levas dentro, cando te “chupas” soedades e pérdidas por ser fiel ao que levas dentro.A ti que les isto: deséxoche toda a alegría de Cristo resucitado e que as nosas vidas sexan fieles ao que Él fai de/en cada un de nós:POR CRISTO, CON ÉL Y EN ÉL, A TI DIOS PADRE OMNIPOTENTE, EN LA UNIDAD DEL ESPÍRITU SANTO. POR LOS SIGLOS DE LOS SIGLOS. AMÉN.
Raquel Pita (en proceso de repristinación)
P.D: ¡vaia “speech”, eh!. Tranquis, non teño pensado facelo con frecuencia…creo!. Pero teño que rematar cunha canción. Está traducida. A min dime moito: Él dime moito…