El Señor designó a otros setenta y dos y los mandó por delante, de dos en dos, a todos los pueblos y lugares a donde pensaba ir él. Y les decía: “La mies es abundante y los obreros pocos; rogad, pues, al dueño de la mies que mande obreros a su mies. Poneos en camino. Mirad que os mando como corderos en medio de lobos. No llevéis talega ni alforja ni sandalias; y no os detengáis a saludar a nadie por el camino.
Cuando entréis en una casa, decid primero: “La Paz a esta casa”, y si allí hay gente de paz, descansará sobre ellos vuestra paz; si no, volverá a vosotros. Quedaos en la misma casa, comed y bebed lo que tengan, porque el obrero se merece su salario. No andéis cambiando de casa. Si entráis en un pueblo y os reciben, comed lo que os pongan, curad a los enfermos que haya y decir: “Está cerca de vosotros el Reino de Dios”
Cuando entréis en un pueblo y no os reciban, salid a la plaza y decid: “Hasta el polvo de vuestro pueblo que se nos ha pegado a los pies, nos lo sacudimos sobre vosotros. De todos modos, sabed que está cerca el Reino de Dios” Os digo que aquel día será más llevadero para Sodoma que para ese pueblo.
Los setenta y dos volvieron muy contentos y le dijeron:
– Señor, hasta los demonios se nos someten en tu nombre.
Él les contestó:
– Veía a Satanás caer del cielo como un rayo. Mirad: os he dado potestad para pisotear serpientes y escorpiones y todo el ejército del enemigo. Y no os hará daño alguno. Sin embargo, no estéis alegres porque se os someten los espíritus; estad alegres porque vuestros nombres están inscritos en el cielo.
O Evanxeo de hoxe invítame a compartir con vós as miñas inquedanzas e as miñas esperanzas. Comezo coa análise do texto.
Nos anos de Herodes Antipas, entre o 4 a.C. e o 39 a.C., ó servizo do sistema mercantil de Roma, produciuse a maior revolución social de Galilea: gran parte dos antigos propietarios perderon as súas terras e quedaron sen traballo. Por iso, creceu a inestabilidade política e moitos empezaron a pensar que non había outra solución: ou a morte ou a guerra. Neste contexto enténdese o proxeto de paz de Xesús, una paz que xurde e se extende desde o mesmo texido social duns campesinos galileos que se alzan activamente, sen armas, coa vida e coa palabra, en contra dunha oligarquía comercial e militar de funcionarios e cortesáns de Antipas.
– O encargo mesmo de Xesús, a elección de persoas que sexan, como el mesmo, anunciadores da Boa Noticia
– A misión en pobreza e o risco da misión
– A transmisión ós discípulos do poder de Xesús

Véxome nesta pasaxe con certo medo. Estou entre eses 72 discípulos ós que Xesús envía de casa en casa a levar a paz do Señor. Imaxino os fogares, imaxino o medo das persoas ante a situación, tamén ós romanos entrando en combate pola forza, marxinando ós galileos que morren de fame. E aí quedo tranquilamente, deixando que o meu corazón sinta por dentro esa situación. Non hai nada que levar porque non teñen nada, só medo. Imaxino a Xesús falando, animando, pacificando coa súa palabra, o seu ton de voz, os seus xestos, a súa mirada… Vexo ós campesinos de casa en casa, entrando con ilusión, falando de paz, e, ás veces, saíndo cos ollos cheos de lágrimas. Quizais algún destes campesinos se desilusionaban e preferían chegar á paz polas armas, quizais outros voltaban onde Xesús para “protestar” pola falta de “froitos”. Pero seguro que alguns outros deixaban ese regazo de paz para seguir co descurrir da vida.

Son elexida por ti, Xesús. O meu corazón vibra por dentro cada vez que apareces ó longo do día lembrándome o por que da miña vida. Pero ¿como estou a levar a túa paz no mundo no que vivo? ¿A paz na miña familia? ¿A paz na miña comunidade? ¿A paz no meu traballo? ¿A paz cos xornalistas? ¿A paz cos sacerdotes? ¿Cales son eses signos de paz que levas en min?
Oración
Señor, dame a paz e a paciencia coa miña familia, que sexa cada día ombro que escoita e mans que dan forza
Señor, dame a paz no meu traballo, que entregue a miña vida á túa misión, á misión que me encomendas cada día: ser comunicación, ofrecer a imaxe da Igrexa, dar voz…
Señor, dame a paz coa miña comunidade, que acepte a cada un tal como é, que vexa a cada un coma un irmán en Cristo
Señor, axúdanos a non ter medo, a non escondernos.
Señor, que sexamos paz, sen medo, sen conflitos, sen descalificar ó outro, sen xulgar
Señor, pídoche polos xóvenes que durmen na avenida de Xoán XXIII, pídoche forza para achegarme a eles, para recoñecerte neles
Gracias, Señor, por tantas persoas que na miña vida me regalan a túa paz, co seu testemuño, coas súas verbas, coas súas miradas
Gracias, Señor, polas apertas dos meus amigos, por sentir na súa amizade o teu abrazo de paz
Gracias, Señor, polas persoas que entregan sen medo as súas vidas pola paz
toda a miña liberdade
a miña memoria, o meu entendemento
e toda miña vontade
todo o meu haber e o meu poseer
vos mo deches
a vos, Señor, volve
todo é voso
dispoñede a toda vosa vontade
dádeme o voso amor e graza
que esta me basta.